ઉડવું એટલે પ્લેનમા કે હેલીકોપ્ટરમાં બેસવું ? ના જી બિલકુલ નહીં, પ્લેનમાં ઉડતા હોઇને !,ત્યારે જીવ તો જમીન ઉપર ક્યારે લેન્ડીગ થાશું તેની રાહ જોતો હોય, મારો અનુભવ કહું છું. બધા સહમત હોય તેવું જરૂરી નથી. પણ આપણેતો પાયલોટના ભરોસે જ ને ! પણ મે ખરેખર ઉડવાનો અનુભવ લીધો જ્યારે મનાલીમાં સોલાન્ગ વેલીમાં પેરા ગ્લાઇડીંગ કર્યુ ત્યારે. પહેલી વાર તો દોડી ન શક્યો અને ફ્લોપ ગયું, અને ૧૦૦ ફીટ બર્ફમાં ઘસડાયો ત્યારે ધોળે દિવસે તારા દેખાઇ ગયા.
આજે જે આપણે એક સાથે ૭૦૦ થી ૮૦૦ માણસો જામ્બો જેટ પ્લેનમાં બેસીને હજારો ફીટ ઉંચે અને હજારો માઇલ લાંબે ઉડી શકીએ છીએ તેનું મોટું શ્રેય તો રાઇટ બ્રધર્સને જાય છે, જેમણે ૧૯૦૩ થી ઉડવાના પ્રયોગો શરૂ કર્યા ત્યારે પાંખો લગાવીને ઝાડ ઉપરથી કુદકો મારતા અને કેટલીયે વાર પડી આખડીને હાથ-પગ ભાંગ્યા હતા. મને તેમની યાદ આવી ગઇ. સલામ કરવાનું મન થઇ ગયું, મને થયું મારે પણ હિમ્મત ન હારવી જોઇએ, જોકે થોડો ઉમરનો તકાજો હતો. લોકો કહે પણ ખરા કે બાંસઠ વર્ષની ઉમરે આવા ગાંડા ન કઢાય, વાત સાચી પણ મન મક્કમ કરી ફરી પ્રયાસ કર્યો. અને સાહેબ ઉડ્યો…. એક પંખીની અદા મારામા આવી ગઇ. વિહંગાવલોકન શબ્દ પ્રયોગ ઘણી વખત કર્યો છે, વાંચ્યો છે પણ આતો અનુભવ્યો. આ VDO જોશો તો ખ્યાલ આવશે. નીચે લીન્ક આપું છું.
બીજા પ્રયાસે સફળ થયો. અને તે વખતે ખરેખર એક પંખી જે આનંદ માણતુ હોય તેવો આનંદ થયો. આ..હા..હા. નીચેની દુનિયા કેટ્લી નાની લાગતી હતી ! મને આ પંખીડાઓ નો વિચાર આવ્યો, આપણે તેમને કેવા ક્ષુલ્લક અને નાના જીવોનો દરજ્જો આપીએ છીએ ! પણ તેઓ આપણને કેવા ગરીબ જીવ સમજતાં હશે ? મને તો તેમની ખરેખર ઇર્ષા થઇ. મારે એક વખત ઉડવાનાં ૧૭૦૦ રૂપિયા આપવા પડ્યા, જ્યારે તેઓ પોતાની જિંદગીમાં જેટલી ઉડાન ભરતા હશે તેનો હિસાબ લગાવો જોઇ ! આપણે કેટલા ગરીબ છીએ તેનો અહેસાસ થશે. આપણે જીવનની જંજાળમાં ઉલઝીને કેટલા ગરીબ થઇ ગયા છીએ ? કુદરત માણવા આપણે વેકેશન કે નિવૃતીની રાહ જોવી પડે છે. અને પૈસા ખર્ચીને કોઇક ટૂર ઓપરેટરનો સહારો શોધવો પડે છે. અને દશેક દિવસમાં પાછા ઘરે. જાણે ધરતીનો છેડો ઘર !
હિમાલાયમાં હાડ ગાળવા લોકો કેમ ઇચ્છા કરતા તે તો હિમાલય જોઇએ ત્યારે જ ખબર પડે. આપણા ઋષી મુની અને આપણા દેવોએ હિમાલય કેમ પસંદ કર્યો હશે તે જાણવું અનુભવવું હોય તો હિમાલય જવું જ પડે. કુદરતી Air-Condition place એટલે હિમાલય.આત્માનો આનંદ માણવાની ટેવ ન હોય તોય અજાણ પણે આત્મા ખીલી ઉઠે.
સિમલામાં કુકરી નામે હિલ સ્પોટ છે. ચાર પાંચ કિલોમીટર ઘોડા ઉપર બેસીને જવું પડે. ઘોડા વાળા ગાઇડે એક જગ્યાએ ઘોડો ઉભો રાખીને કહ્યું ” साब जी, सामने जो बर्फिली पहाडो की हार-माला दीख रही है न वो हिमालय पर्वत माला है । और वो हिन्दुस्तान और चीन की बोर्डर है । १९६२ के युध्ध के समय मे मिलटरी ने वहां जाने का रास्ता बनाया है । वहां प्राइवेट गाडी एलाउड नहीं है ।
અને મને ૧૯૬૨ ના ચીન સાથેના યુધ્ધનો સમય યાદ આવી ગયો. હું લગભગ દશેક વર્ષનો હતો. બોમ્બાર્ડિન્ગ થાય તો શું કરવું તેની ગામમાં ટ્રેઇનીંગ અપાતી, રાત્રે સાયરન વાગતી, આખા ગામમાં બ્લેક-આઉટ થઇ જતું. કોઇએ રસ્તા ઉપાર બીડી પણ પીવાની નહીં, આખુ ગામ અંધારામાં ગરક થઇ જતું ,અને બીજી સાયરન વાગે એટલે લાઇટો ચાલુ થતી, એકા એક આખુ ગામ અંધારા ઉલેચીને જાણે બહાર આવતું હોય તેમ લાગતું. અને લતા મંગેશ્કરે ગાયેલું ગીત યાદ આવી ગયું ” અય મેરે વતન કે લોગો, જરા આંખ મે ભરલો પાની ” ૨૬-જાન્યુઆરી-૧૯૬૩, નેશનલ સ્ટેડીયમ, રામ લીલા મેદાન, નવી દિલ્હીમાં ગાયું હતું . અને પંડીત જવાહર લાલ નહેરુની આંખમાં પણ પાણી આવી ગયા હતા.
બ્લોગ-૧૨૦
Fua, when i heard about your tour of Kulu, Manali, and Simala, I was eagerly waiting for your blog related your tour experience. we had also done the tour of these 3 places but we have never observe these things and place so nearly as your were observed. And expression of that experience in your words, in your blog is awesome.
I am requesting you to not only share the paragliding experience of your tour but also share the the whole experience related the tour your words please….